Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΒΑΣΙΚΑ "ΚΑΤΑ" ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

*Η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής απαγορεύεται από τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Συγκεκριμένα θεωρείται βάρβαρη και απαγορεύεται τόσο για τους μεμονωμένους πολίτες όσο και για το κράτος.


*Κατηγορούμε άλλους ηγέτες, όπως τον Χουσείν, για τις δολοφονίες που κάνουν, τη στιγμή που "αναπτυγμένες" χώρες υιοθετούν παρόμοιες τακτικές.
Η δολοφονία παραμένει δολοφονία είτε τελείται από έναν άνθρωπο, είτε από ένα σύνολο, είτε για λόγους προσωπικούς, είτε για κοινωνικούς. Η ανθρώπινη ζωή έχει παντού και πάντα την ίδια αξία.


*Δεν έχει αποδειχτεί στατιστικά ότι η θανατική ποινή προλαμβάνει το έγκλημα.
Μάλιστα, αν και κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, έχει φανεί ότι ακόμα και σε περιόδους πολλών εκτελέσεων, ο βαθμός της εγκληματικότητας δεν περιορίζεται.


*Σχετικό με το προηγούμενο είναι και το εξής: Αν κάποιος αποφασίσει να τελέσει ένα έγκλημα εν ψυχρώ, δε θα λογαριάσει τις συνέπειες.
Ακόμα, υπάρχουν εγκλήματα που τελούνται εν βρασμώ ψυχής, άρα ο δολοφόνος δεν ενδιαφέρεται για την ενδεχόμενη τιμωρία του. Επιπλέον, ισχύει και μια βασική αρχή: Όλοι οι εγκληματίες θεωρούν ότι δε θα συλληφθούν.
Ο έμπορος ναρκωτικών πιστεύει το ίδιο. Ο βιαστής δε θα παρεμποδιστεί επειδή φοβάται ότι μπορεί να συλληφθεί. Η θανατική ποινή τρομάζει όσους δεν θα εγκληματίσουν.


*Η οικογένεια του δολοφόνου υποφέρει βλέποντας κάποιον δικό της να δολοφονείται (έστω και από το κράτος).
Στην ουσία, η θανατική ποινή διπλασιάζει τον πόνο με αποτέλεσμα να υποφέρουν πάρα πολλά άτομα.


*Οι τεχνικές εξιχνίασης εγκλημάτων έχουν όντως βελτιωθεί. Παρ' όλα αυτά, έστω και η παραμικρή πιθανότητα λάθους πρέπει να αποτελεί κίνητρο για την κατάργηση της ποινής.
Τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά δεν μπορεί να παίξει κανείς με μια ανθρώπινη ζωή. Πώς θα μπορέσει να φέρει πίσω η κοινωνία ένα άτομο που τιμωρήθηκε άδικα; Η οικογένεια πώς θα μπορέσει να βρει δικαίωση; Η οικογένεια του θύματος δεν συνεχίζει να αγνοεί τον δολοφόνο;


*Η ισόβια κάθειρξη μπορεί να γίνεται με πολύ σκληρούς όρους.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η διαβίωση των δολοφόνων να είναι σκληρή, αλλά σε καμία περίπτωση να μην υπόκεινται αυτοί σε βασανιστήρια. Το ζητούμενο είναι να τιμωρηθούν χάνοντας το πιο βασικό τους δικαίωμα: την ελευθερία.


*Η θανατική ποινή δεν κοστίζει λιγότερο από την ισόβια κάθειρξη.
Αντίθετα, μπορεί να κοστίσει μέχρι 5 φορές περισσότερο, ποσό το οποίο πληρώνουν οι πολίτες. Δεν είναι λοιπόν ασύμφορη η τακτική αυτή;


*Έχει αποδειχτεί ότι παρά τις προσπάθειες, η ποινή επιβάλλεται ακόμα υπό άνισους όρους.
Οι πλούσιοι έχουν τη δυνατότητα καλύτερης υπεράσπισης, και άρα ενδέχεται να γλιτώσουν την θανατική ποινή. Οι μαύροι αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές. Τα σπουδαία πρόσωπα της κοινωνίας σπάνια τιμωρούνται με θανατική ποινή. Πόσο δίκαιο είναι αυτό το σύστημα "δικαιοσύνης";

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου